زندگینامه شاه قاسم انوار

سید معین‌الدین علی پسر نصیر پسر هارون پسر ابوالقاسـم حسینـی قاسـمی انــواری تبریزی معـروف به قاسم انوار، از شاعران بزرگ ایرانی بود.

کلیات قاسم انوار شامل بر تعدادی غزل، قطعه، رباعی و چند مثنوی‌است. مثنوی‌های او انیس العارفین و صدمقام نام دارد که در بیان اصطلاحات عرفان و تصوف سروده شده‌اند. وی در شعر بیشتر قـاسم و قاسمی و گاهی قاسم انوار تخلص کرده‌است. آثار نثر او به فارسی ساده تحریر شده‌اند؛ مهم‌ترین ایـن آثار رسـاله در بیان علـم، و رسـالة سؤال و جـواب است. وی به زبان‌های فارسـی، ترکـی و گیلکی شـعـر سروده‌است.

قاسم انواردر سال 757 هـ.ق در سراب دیده به جهان گشود.او از پیروان خاندان صفی‌الدین اردبیلی بود. معین‌الدیـن، در شعر قاسمی یا قاســم تخلـص می‌ کرد و یکی از پسـران شیـخ صفـی‌الدین به نام صدرالدین موسی به او لقب قاسم‌الأنوار را بخشید.

 سید قاسم بعد از آن‌که مدتی در آذربایجان بود، در جوانی به گیلان رفت و زبان گیلکـی آمـوخت و آن را در قسمتـی ازاشعار خود به کار برد و در همین دوران جوانی از آذربایجـان به خـراسان سفـر کرد.

قاسم بعدها شاگـردی سیـد محمد میرمخـدوم را که از مدیـنـه به نیـشابـور آمده بود، نمـود. وی سپس مـدت‌ها در هــراتاقامـت کرد؛ تا آن که در سال 830 به سبب تهـمت ارتباط با احمـد لر، قاتـل شاهـرخ میرزا، مجبور به تـرک هرات شد.

در این زمان سید قاسم در سمرقند سکونت یافت و سپس به خرگـرد جـام رفت. در جـام، سیـّد قاسـم خانقاهی ترتیب داد. قاسم در سال 837 هجری قمری در سن 80 سالگی  درگذشت و در بـاغ خـانقاهش در روستای لنگر تربت جام به خاک سپرده شد. امیرعلیشیر نوایی دستور داد بر قبر او بقعه‌ای بسازند؛

وی همچنین به مردم و به صوفیان اجازه داد که از قبر قاسم انوار دیدن کنند.